REKLAMDemokratik Kongo Cumhuriyeti’nde mülteci kamplarında yaşayan çocukların daha iyi bir gelecek için tek umutları yardım kuruluşlarının açtığı okulları. Peki, bu acil eğitim çalışmaları savaşın ortasında kalan çocuklara nasıl yardımcı olabilir? “Savaşın Çocukları” (For Children in War) Kuzey Kivu bölgesinde tüm imkansızlıklara rağmen okula gitmek isteyen çocukların hikayesiyle karşınızda.
(function(d, s, id) { var js, fjs = d.getElementsByTagName(s)0; if (d.getElementById(id)) return; js = d.createElement(s); js.id = id; js.src = “//connect.facebook.net/en_GB/all.js#xfbml=1”; fjs.parentNode.insertBefore(js, fjs); }(document, ‘script’, ‘facebook-jssdk’));Post by Backpack Reports.
Antoine Mbabazi:
“Savaştan korkuyorum, çünkü insanlar gelip anneni ve babanı öldürebilir.”
Esta Janine Kaiti:
“Annemden haber alamıyoruz, nerede olduğunu bilmiyorum. Her yerden silah sesleri geliyordu, annem beni uyandırdı ve buradan gitmeliyiz dedi. Masisi’nin merkezine ulaştığımızda etrafta bir sürü insan vardı.”
Antoine Mbabazi:
“Bu insanlar seni evinde bulurlarsa sahip olduğun her şeyi alırlar. Eğer şansın yoksa bıçaklarla gelirler ve seni parçalara ayırırlar.”
Esta Janine Kaiti:
“Masisi’nin merkezinde bazen annemi kaybediyordum.”
Monica Pinna (euronews):
“Antoine’ın hikayesi Esta’nınkine benziyor. Tıpkı Kuzey Kivu bölgesindeki on binlerce çocuğun hikayesi gibi. Demokratik Kongo Cumhuriyeti’nin bu bölgesinde 20 yıldır süren savaş son dönemde yeniden alevlendi.”
Antoine ve Esta bölgede bulunan diğer 750 bin insan gibi evlerini terk etmek zorunda kalmış. Masisi’de Kalinga kampında yaşıyorlar. Savaş geçen Ekim ayında onları evlerinden ayırmış. Her şeylerini kaybetmişler. AB Barış Çocukları inisiyatifi ve Norveç Mülteci Konseyi sayesinde bu yıl yeniden okula gidiyorlar.
Norveçli gönüllüler, savaşın kıskacında kalmış çocuklara eğitim imkanı sunarak bölgedeki silahlı grupların tehdidinden korumaya çalışıyor.
Frederic Bonamy (ECHO):
“Çocuklar bölgede aktif olan silahlı grupların hedefinde bulunuyor. En büyük risk bu gruplardan birine katılmak zorunda kalmaları. Çocuklar, ev işleri için ya da tamamen askeri işlerde kullanılabilir ve savaşın bir parçası haline gelebilir. Kız çocukları için en büyük risk ise seks kölesi olarak kullanılmaları.”
Esta Janine Kaiti:
“Ufak tefek ticari işler yapıyordum. Sonra kendime dedim ki, annem ve babam öldü, hayatımı böyle mi sürdüreceğim. Diğer çocukların okula gittiğini gördüm ve ben de kaydoldum.
Antoine:
“İki yıl boyunca okula gitmedim, çünkü ailemin parası yoktu. Bu süre zarfında yakacak odun toplamaya gidiyordum. Bunları satarak aileme yardımcı oluyordum. Hayat benim için gerçekten çok zordu.”
Esta ve Antoine’ın derse katıldıkları Neema ilköğretim okulu geçen yıl milisler tarafından yakıldı. Okul, AB’nin Nobel Barış Ödülü’nden aldığı parayla bu yıl yeniden inşa edildi. Geçen yıllarda bölgede bulunan 500’den fazla okul tahrip edildi ya da tamamen yıkıldı.
Neema’nın bugün 600 öğrencisi var. Norveç Mülteci Konseyi daha önce hiç eğitim almamış 400 öğrenciyi yoğunlaştırılmış bir sistemle okula entegre etmeye çalışıyor. Hiç imkanı olamayanlar için okul masrafları da gönüllüler tarafından karşılanıyor.
Esta Janine Kaiti:
“Bu okula kaydoldum, çünkü hayatımın değişmesini istiyorum.”
Çocuklara oynayacakları güvenli bir alan vermek bile birçok şeyi değiştirebilir. Lushebere Çocuk Dostu alanında iki binden fazla çocuk aktivitelere ve atölyelere katılıyor. Yine de denizde bir damla gibi. Mülteci kamplarında yaşayan çocuklardan sadece yüzde 40’ı eğitim olanaklarından yararlanabiliyor. Ebeveynler bütün çocuklarını okula göndermeye cesaret edemiyor.