Bu yılki 'Superman' eğlenceli ve aptal olmaktan korkmuyor - ve belki de süper kahraman yorgunluğu çağında çizgi roman filmleri söz konusu olduğunda gerçek süper güç budur.
REKLAM
İtiraf etmeliyim ki hiçbir zaman bir Süpermen hayranı olmadım.
Diğer süper kahramanlarla kıyaslandığında Çelik Adam bana her zaman sıkıcı gelmiştir.
Evet, insanlar arasında büyüyen ve ezilenler için savaşan bir tanrının hikayesi doğası gereği ilginçtir, ancak gerçek bir drama olmadığı için çoğu tehdide karşı çok dayanıklı görünen süper güçlü Mesih benzeri şehit söz konusu olduğunda hiçbir zaman bir tehlike duygusu hissetmedim.
Kabul, her zaman Kriptonit vardır ama Supes sonunda parlayan yeşil tahriş ediciden kurtulup zaman bariyerini aşmadan önce dünyanın etrafında o kadar hızlı uçarak zaman okunun yönünü tersine çevirir ve böylece az önce meydana gelen trajediyi geri alır ki - 1978 filminde olduğu gibi - o zaman riskler tüm zamanların en düşük seviyesindedir.
Ardından Zack Snyder'ın Christopher Nolan'ın Kara Şövalye üçlemesinin ayakları yere basan doğasını taklit etmeye yönelik iddialı ama başarısız girişimi geldi. Superman'e getirilen bu kasvetli yaklaşım pek yardımcı olmadı ve bir başka sinematik yeniden başlatma konusunda başımın döndüğünü söyleyemem.
Ancak, James Gunn'ın Kripton'un Son Oğlu'nun yenilmezlikten uzak olduğunu hissettirmesi ve Superman 'e soğuk kalbimi delecek kadar duygusal paylar vermesi beni çok şaşırttı.
Dahası, bu kusurlu ama coşkulu gişe rekortmeni belki de ilk kez bir Superman filminden gerçek anlamda keyif aldım.
Film, yaralanmış ve kanlar içindeki Büyük Mavi'nin (David Corenswet'in mükemmel oyunculuğuyla) Kuzey Kutbu'nda Yalnızlık Kalesi'nin yakınlarına iniş yapmasıyla açılıyor. Açılış jeneriğinin bize bildirdiğine göre, Superman, entrikacı milyarder Lex Luthor (Nicholas Hoult) ve onun 'Boravia'nın Çekici' adlı kendi yüzen robotu sayesinde ilk kez bir dövüşü kaybetmiştir.
Bu isim Süpermen'in içine düştüğü jeopolitik bir karışıklığa gönderme yapıyor. Boravia ABD'nin müttefiki olmasına rağmen faşist Boravia'nın komşu ülke Jarhanpur'u işgal etmesini engelleyen herkesin en sevdiği süper kahraman, yine Luthor tarafından düzenlenen bir halkla ilişkiler felaketinin tam ortasındadır.
Pelerinli, cesur ama inatçı süper kahraman Krypto, kanlar içindeki efendisine yardım ediyor ve onu yeniden ayağa kaldırıyor.
Kötü basının yanı sıra, Superman / Clark Kent üç aydır cesur muhabir Lois Lane (Rachel Brosnahan) ile riskli bir ilişki yaşamaktadır ve ailesinden gelen önceden bozulmuş kayıtlı bir mesajın ortaya çıkması dünyadaki yerini sorgulamasına neden olur.
Luther'ın açgözlülüğü ve kıskançlığı onu "o" diye adlandırdığı göçmen uzaylıyı gözden düşürmek için her şeyi göze almaya ittiğinden, fazla üzülmeye vakti yoktur.
Gunn, sadece Snyderverse'in karamsarlığını değil, aynı zamanda sayısız arka plan hikâyesine duyulan bıktırıcı ihtiyacı da bir kenara bırakarak, görünüşte geçmişte kalmış çizgi roman döneminin ruhunu daha iyi kucaklamak için orta vadede başlıyor.
Ve işe de yarıyor. Bu hızlı tempolu macera, tehlikedeki bir sincabı kurtarmak için zaman ayıracak “saf ama iyi niyetli” bir izciye yakışan tüm tuhaflık ve renkli palet ile beyaz perdeye aktarılmış bir çizgi roman gibi görünüyor ve hissettiriyor.
Gunn’ın yaklaşımındaki ‘aptallık’, içinde bulunduğumuz dönemde cesurca geliyor – ve yönetmen ne yaptığını biliyor. Süper kahraman yorgunluğunun yerleştiğini açıkça anlıyor; yeniden başlatması, bazı gerçek dünya yansıtmalarından kaçınmadan eğlence faktörünü iki katına çıkarıyor. Bu, Superman filmleri için yeni bir şey olmayabilir ama iptal kültürüyle (sosyal medya botları / maymunlarının yardımıyla) bezenmiş yabancı düşmanlığı ve Rusya’nın Ukrayna’yı işgali ve İsrail-Filistin çatışmasıyla bariz – ama abartılmamış – güncel paralellikler içeren çekişmeli Orta Doğu jeopolitik anlaşmazlığının dahil edilmesi cesur bir dokunuş.
Bulutlara bağırmaktan asla yorulmayanların özlü son savunması olan 'Superman’in “uyandığına” dair burun kanatan sinir bozucu yorumları neredeyse duyabilirsiniz. Ancak Superman her zaman böyle olmuştur: adalet için savaşan ve “nezaketin punk rock olduğu” uzaylı bir insancıl.
Sevimsiz bir replik, kabul, ama yine de işe yarıyor – özellikle de filmin finalinde Iggy Pop’un harikalar yaratan bir şarkısı çalınırken.
'Superman' her ne kadar harika olsa da, yadsınamaz sorunları var - özellikle de bir seferde biraz fazla şey sıkıştırmaya çalışan aşırı doldurulmuş bir senaryo. Bunun yanı sıra, sözleşme gereği zorunlu olan CGI saldırısı sırasında çok fazla kara delik var.
Bununla birlikte Gunn, 'Galaksinin Koruyucuları' filmlerinde yaptığı gibi, geniş bir oyuncu kadrosunu şımartırken kutuları neşeyle işaretleyebileceğini ve yine de olay örgüsünü mantıklı hale getirebileceğini bir kez daha kanıtlıyor.
Mister Terrific (Edi Gathegi) ve Green Lantern (Nathan Fillion) başta olmak üzere Adalet Çetesi'ndeki diğer "metahumanlar" da parlama fırsatı buluyor. Hawkgirl'ün (The Last Of Us'ın çıkış yapan yıldızı Isabela Merced) eksik kalması üzücü ama rengarenk ekip bu yeni DC Evrenine büyüleyici bir katkı olmaya devam ediyor.
Nihayetinde, izlemesi o kadar eğlenceli ki, programa uymak isteyen herkes isyan edecek kadar umursamayacaktır. Filmin olumsuz yanlarına takılıp kalanlar ise, Corenswet'in son derece içten canlandırmasına ve Noah and the Whale'in 'Five Years Time' şarkısı eşliğinde sarmal bir şekilde katledilişine kanmayacak kadar iyi bir izleyici olacaktır.
'Superman' mükemmel bir film olmayabilir ama bu yılın diğer gişe rekortmeni filmlerini gölgede bırakan, son derece sevimli bir seyirlik.
Bunun da ötesinde, Gunn ve Peter Safran'ın yönetimindeki yeni DC Stüdyoları için çılgınca eğlenceli bir başlangıç.
'Superman' şimdi sinemalarda.