REKLAMKolombiya’nın kırsal bölgelerinde yaşayan çocukların ordu ve gerillanın dışında fazla bir seçeneği yoktur. Bu çocuklar yeni fırsatlar elde etmek için neler yapıyorlar? ‘Savaşın Çocukları’ (For Children in War) adlı yeni programımızda barış görüşmelerine rağmen savaşın soğuk yüzünü her an hisseden Kolombiyalı çocukların eğitim için verdiği mücadeleyi ekranlarınıza getiriyoruz.
Kelly Jhoanna:
“Evimin önünden her zaman silah sesleri duyulur. Bir serseri kurşun da bize doğru gelebilir. O zaman bana bir şey olacak mı diye düşünürsün. Dedem, atalarım bu savaşta can verdi. Erkek kardeşim ‘bu insanlarla’ (gerillalarla) sorun yaşadı. Çünkü ordu onu bir markette çalışmaya zorladı. Oraya yakın bir üs vardı ve kardeşim de askerlere yardım etti. Bir gün gerillaların tarafına gitti, nasıl söylesem…Oraya gitmek zordur. Daha sonra yakalandı ve ‘bu insanlarla’ (gerillalarla) çalışması için zorlanıyor.”
(function(d, s, id) { var js, fjs = d.getElementsByTagName(s)0; if (d.getElementById(id)) return; js = d.createElement(s); js.id = id; js.src = “//connect.facebook.net/en_GB/all.js#xfbml=1”; fjs.parentNode.insertBefore(js, fjs); }(document, ‘script’, ‘facebook-jssdk’));Post by Backpack Reports.
Kelly Jhomme’nin annesi oğlunun gerillalar tarafından kaçırıldığını söylüyor.
Maria Graciela Paya: “Bence bu adam kaçırmadır. Çünkü oğlumla konuşmama hiç izin vermediler. Niçin bu kararı aldığını, neden bu tarafa geçtiğini ona sormama izin vermediler.” Monica Pinna (euronews):
“Burası Farc’ın doğduğu bölge, Tolima. Barış sürecine rağmen, ülkenin geri kalan kısmında olduğu gibi bu bölge de adeta ‘sessiz’ bir savaşın pençesinde. İnsanlar ordu ve gerilla arasında sıkışmış durumda. En savunmasız olanlar ise çocuklar.”
Çocuklar için en büyük risklerin başında zorla çalıştırılmak geliyor. Tıpkı Kelly Jhoanna ve beş kardeşinin başına gelenler gibi. Kelly ve ailesi Nasawe’sx’in yerlilerinden. Gaitania yakınlarında korumaya alınmış bir bölgede yaşıyorlar. Buradaki insanlar silahlı gruplarla barış müzakereleri yapmayı başarmış. Yine de kimse silahlı grupların isminden bahsetmeye cesaret edemiyor, sadece ‘bu insanlar’ demekle yetiniyor.
Dağın diğer yakasında ise çiftçiler savaşın acılarını yaşamaya devam ediyor. Bizim gelişimizden birkaç gün önce iki kişinin öldürüldüğünü öğrendik.
Kelly Jhoanna:
“Çiftçilerin çocukları okula gelip sık sık ‘falanca çocuk bu insanlar tarafından götürüldü’ diyor. ‘Bu insanlar’ 12 yaşını geçmiş birini bulduklarında onu alıyorlar. Okula ya da başka bir yere gitmesine izin vermiyorlar. Çocuklar eğer ordu tarafından alınmazsa, ‘bu insanlar’ alıyor.”
Jhoanna, Nasawe’sx kolejinde son sınıfa gidiyor. Birleşmiş Milletler Mülteciler Yüksek Komiserliği 2012’den beri burada faaliyette. Buradaki bazı öğrencilerin aileleri topraklarını terk etmek zorunda kalmış. Herkes farklı derecelerde imkansızlıklarla mücadele ediyor. BM görevlileri uluslararası yardımların da katkısıyla bu bölgedeki faaliyetlerini artırma kararı aldı. Dünya genelinde savaşın ortasında kalan çocuklara yardımcı olan AB Barış Çocukları inisiyatifine minnettarlar.
Nasawe’sx kolejinde yaşları 11 ila 21 arasında 130 öğrenci var. Eğitimler sınıflarla sınırlı kalmıyor. BM görevlileri toplumla ortak hareket ederek çocuklar için en iyi imkanları sağlayacak stratejileri geliştirmeye çalışıyor.
Öğretmenlerin amacı çocukların kendi toplumlarına fayda sağlayacak şekilde köylerinde kalması.
Gustavo Torres:
“Bazen çelişkili sonuçlarla karşılaşabiliyoruz. Çocuklar eğitim için gidiyorlar ve kendi toplumlarına geri dönmüyorlar, köylerini terk ediyorlar. Biz de buna engel olmak için uğraşıyoruz. Okul binalarını yeniliyoruz, çocuklara burada kalmaları için iyi bir çevre hazırlıyoruz. Burada kendilerini güvende ve rahat hissederlerse kurumlarını ve toplumlarını sevmeyi de öğrenirler.”
Çocuklar zorla çalıştırılmaktan ve savaşın travmalarından korunuyor. Aynı zamanda, geliştirilen yeni faaliyetlerle ve atölye çalışmalarıyla yerli kültüre ait olma duygusu güçlendiriliyor.
Kelly Jhoanna:
“Halkıma yardımcı olmak için eğitimime devam etmek istiyorum. okulda öğrendiklerimi onlara da öğretmek ve yardımcı olmak istiyorum.”
Bu öğrencilerin sadece yüzde 1’i eğitimlerine devam edebiliyor. Buradaki insanlar bir gün yerel bir üniversitelerinin olmasını hayal ediyor.
Kelly Jhoanna:
“Daha ileri düzeyde bir eğitime ihtiyacımız var. Öğrenciler ve çocuklar olarak ilerlemeye, düşünce yöntemlerimizi geliştirmeye ihtiyacımız var.”