Euronews Türkçe’nin Cezaevinden Mektuplar yazı dizisi için cezaevinden bir mektup kaleme alan Hatice Şahnaz, hamileliğini cezaevinde geçirdi ve oradayken doğum yaptı. Şahnaz, bu süreçte yaşadıklarını anlatıyor.
REKLAMEuronews Türkçe’nin Cezaevinden Mektuplar yazı dizisi için cezaevinden bir mektup kaleme alan Hatice Şahnaz, geçen hafta Yargıtay’ın kararıyla tahliye edildi. Hamileliğini cezaevinde geçiren ve oradayken doğum yapan iki aylık bir bebek annesi Şahnaz, infazın durdurulması kararı üzerine bundan sonraki dört ay boyunca serbest olacak. Ancak yeniden infazın ertelenmesi yönünde bir karar verilmezse cezaevine dönmesi gerekiyor.
Cezaevlerinde en son açıklanan rakamlara göre Şahnaz’ın kızı Safiye gibi 700’ün üzerinde bebek var. Şahnaz da, tahliye olurken Antalya L Tipi Cezaevindeki koğuşunda 3 çocuğu ve annelerini bırakmanın ağırlığını yaşadığını söylüyor.
Hatice Şahnaz şimdilik tahliye olmasına rağmen, gözlerini cezaevine açan veya orada yaşamak zorunda kalan bebek ve çocukların durumuna ışık tutabilmek için mektubunu yayımlıyoruz.
Türkiye’de üç yıldır değişmeyen bu tablonun ışığında, fiziksel bir yaşam alanı olarak gözden ırak olan cezaevlerine bu kez dışarıdan içeriye bakmak için bir pencere açıyoruz. Cezaevlerinde bulunan farklı kesimlerden kimi tutuklu; kimi mahkumiyet almış isimlerin oradaki yaşamlarını, koşullarını anlattıkları mektupları bir yazı dizisi olarak sunuyoruz.
Hatice Şahnaz'ın mektubu:
Bu mektubu dokuz aydır tutuklu bulunduğum cezaevinden bir aylık kızımla beraber yazıyorum.
Kilit üzerine kilit vurulan kapıların arkasında kaldığım ilk günlerimde öğrendim anne olacağımı. Sevinçle hüznü aynı anda yaşadım. En güzel haberi en zor imtihanın içindeyken almıştım. Parmaklıkların arkasında başlamıştı bebeğim bu dünya yolculuğuna. Ümitliydim, bebeğimi bu dört duvarın arasında dünyaya getirmeyeceğime; ümidim de dualarım kadar güçlüydü. Hukuk dilinde de vicdan dilinde de söylenenler; bebeğimi özgür bir dünyada kucağıma alacağım yönündeydi. Hamilelik hem güzel hem de zorlu bir süreçtir. Ben bu zorlu süreci cezaevinde bulunarak daha da zor bir şekilde geçiriyordum. İmkanlarımın da kısıtlı olması, cezaevinin ihtiyaçlarımı temin edememesi, mide bulantılarım, cezaevi ortamı, aile özlemim, hastaneye giderken kelepçeli olmam... Ümitlerim geçen bu zorlu zamanlarda yavaş yavaş azalmaktaydı. Ama kapı her açıldığı zaman ümit gözüyle bakıyorduk. En az benim kadar buradakiler de kızımı özgür bir dünyaya getireceğimi ümit ediyorlardı.
Zorluğun içindeki kolaylıklarla teselli olarak geçip gitti dokuz ay. Bir Ramazan günü, bayrama dokuz gün kalmıştı ki artık zaman tamamdı. Bebeğim için anne karnındaki zaman dolmuş, dünyaya gözlerini açma vakti gelip çatmıştı. Her kontrolde hastaneye gidişimiz gibi yine kızımla baş başa çıkmıştık doğum için hastane yolculuğuna. Yine zorlu bir zamanda ben yine yalnızdım. Annelik heyecanımı paylaşacak, yardımıma koşacak, korkularımda teselli edecek tek yakınım dahi yoktu yanımda. Ailemle burada olmam gerekirken, ben kalabalık asker eşliğinde gelmiştim. Ayakta bile kendi başıma duramazken, komutan; “neden bu kadar asker var?” diye soran doktora, “sen içeridekinin suçunu biliyor musun? Bilsen böyle sormazdın” diye cevap veriyordu. Ben ve küçük bebeğim nasıl büyük bir suç işlemişsek.
Bebeğimi kucağıma alınca ne hissetmeliydim? Rahatlama mı, endişe mi yoksa daha büyük korkular mı? Yine sevinçle korku iç içe girmişti. Tabii ki sağlıklı bir evlat için sonsuz şükür doluydu kalbim. Rahatlamıştım çünkü bebeğim sağlıklı bir şekilde kucağımdaydı. Ama bir yandan da korkuyordum. Çünkü cezaevine geri dönecektim. Çaresizliklerin tam göbeğine.
Minik kızım, ilk bebeğimin kıyafetlerini kendim seçip alamadığım gibi, ailemin aldığı eşyaların çoğunu içeri vermemişler. Malum burası cezaevi, sistem yasalar. Her şey elimizin altında olmadığı gibi bize ulaşması da bir şekilde engelleniyordu. Kural olması yasa olması yeterliydi. Vicdan çerçevesi mi? Onun bu dünyada esamesi okunmuyordu. Kızım Safiye’nin bugün cezaevindeki kırkıncı günü. Bu geçen günlerde yaşadığımız zorluklar; sabahlara kadar uykusuz geçen günlerim, Safiyemi bekletmemek, onun ihtiyaçlarını karşılayabilmek için koşuşturarak yediğim yemekler, banyo yapmak için kızımla kendi aramda tercih yapmam, bir yanda cereyanda kalmasın diye kapıları kapatırken diğer yandan serin tutabilmek için uğraştığım günler; gün geliyor Safiyem saatlerce ağlıyordu, benim ise sebebini bilmeden kızımı avutmaya çalıştığı zamanlar... Öyle zamanlarım oluyordu ki saatlerim günler kadar uzun geliyordu. Bu çektiğimiz sıkıntıların yanında, bu ortamın bebekler için uygun olmaması, en basitinden bir beşiğin temin edilmemesi ve benim o küçük yatakta kızımla beraber yatıyor olmam, ihtiyaçlarımızın tam karşılanmaması, odanın küçük ve kalabalık olması, kantinden alınacak ihtiyaçlarımızın pahalı olması, eşimin asgari maaşla bize yetişmeye çalışmasını düşündükçe bu sıkıntılar daha da dayanılmaz bir hal alıyor.
Annelik heyecanını yaşadığım şu zamanlarda insanın en çok ihtiyaç duyduğu şey aile oluyor. Ben bu durumda ailemden mahrum kalıyorum ve bütün bu sıkıntılara tek başıma göğüs germeye çalışıyorum.
Gelenler, gidenler her biri ayrı bir hikaye, hepsinden ayrı açılar, ayrı olaylar var. Ama hepsi gözyaşı garantili. İşinden atılanlar, eşini hiç göremeyenler, çocuklarını başkalarına emanet etmek zorunda kalanlar. Hastalıklarla uğraşanlar. Çocuklarından uzakta olmak zor, çocukların burada olması da zor. Her birimizin imtihanı burada aynıymış gibi görünse de herkesin soru kağıdındaki sorular aynı değil. Aynı çaresizlikler yaşanılan olaylar farklı ama acılar aynı. Özlem, hasret, çaresizlik herkeste ortak. Dua cümleleri ayrı dillerden dökülse de aynı anlamlara gelen cümleler.
İmtihan büyük ama bir sahibi var. İftira çok büyük ama her şeyi bilen, her şeye gücü yeten Rabbim var. İşte bizler de Rabbime dayanarak bazen gülerek, bazen ağlayarak sabırla, duayla kaybetmeden imtihanın biteceği günleri bekliyoruz.
Bebeğimin de diyecekleri varmış. Onun cümleleriyle son vereceğim mektubuma: “Kim içeride ne kadar kalmış bilmiyorum ama ben var oldum olalı içerideyim. Dünyada ağaçlar, ırmaklar var demişlerdi. Ama ben hâlâ hiçbirini görmüş değilim.”
Ne olmuştu?
Hatice Şahnaz Eylül 2018’de gözaltına alınarak tutuklandı. Tutuklanmasından kısa bir süre sonra hamile olduğunu öğrendi. Kasım ayında hakkındaki karar açıklanan Şahnaz, “silahlı terör örgütüne üye olma” suçundan altı yıl 10 ay ceza aldı, hakkındaki karar istinaf mahkemesi tarafından onaylandı. Dosyası son olarak Yargıtay’da bulunan Şahnaz, bu yüksek mahkemenin, cezaevinde doğum yapmış olduğu için infazın ertelenmesi kararı vermesiyle tahliye edildi.
2 aylık bebeğiyle Antalya L Tipi cezaevinde kalan Şahnaz’ın annesi Cennet Kandemir, Halkların Demokratik Partisi (HDP) milletvekili Ömer Faruk Gergerlioğlu’na, “Bank Asya hesap ücreti almıyor diye kızıma oradan para yatırıyordum. 50-60 TL gönderiyordum. Başka bankadan yatırsam para kesiyorlardı, eline bir şey geçmiyordu. İnsanlık bu mu?” demişti.